ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΝΙΔΑΣ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Έλαβε τα πρώτα μαθήματα σχεδίου στο προπαρασκευαστικό εργαστήριο του Βρασίδα Βλαχόπουλου (1981-83). Σπούδασε στο β' εργαστήριο γλυπτικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών (1983-88) με δασκάλους τον Δ. Καλαμάρα και Β. Παπαιωάννου .
Έλαβε υποτροφία εισαγωγικών εξετάσεων (1983) & υποτροφία Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών εσωτερικού (μεταπτυχιακό 1992-95). Μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις με κυριότερες :
_"Μήνας εικαστικών τεχνών" - Τεχνόπολις- Αθήνα 2001
_"η ανθρώπινη μορφή στην τέχνη"- Τεχνόπολις- Αθήνα 2009
_" περί ηρώων και…"-δημοτική πινακοθήκη Καλαμάτας- επιμέλεια
Ίρις Κρητικού 2010
_"ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους"- Μουσείο Μπενάκη- επιμέλεια
Μάνος Στεφανίδης 2010
_"ανθρώπινα μέτρα"- πολιτιστικό κέντρο Μ. Μερκούρη- Αθήνα-
επιμέλεια Ίρις Κρητικού 2010
_"ομαδική αυτοπροσωπογραφίας"-αίθουσα τέχνης Γαβράς- Αθήνα 2011
Ατομικές εκθέσεις :
1994 Αίθουσα τέχνης "Μαρία Παπαδοπούλου", Αθήνα
2001 αίθουσα τέχνης "έκφραση", Γλυφάδα
2005 αίθουσα τέχνης "έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου", Αθήνα
2010 αίθουσα τέχνης "έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου", Αθήνα
2011 αίθουσα τέχνης "ΗΜΑΡ", Μύκονος
2012 αίθουσα τέχνης "ΗΜΑΡ", Μύκονος
Έργα του (γλυπτά και σχέδια) υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές και σε δημόσιους χώρους στην Ελλάδα όπως το Μνημείο Ηρώων (2006, κεντρική πλατεία δήμου Σπάρτης) , το διεθνές (International Maritime Organization) (2008) μνημείο για την γυναίκα του Ναυτικού στο Γαλαξείδι και η προτομή του Νίκου Βερνίκου Ευγενίδη στη Σίφνο.
Έχει διακριθεί με βραβεία σε πανελλήνιους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς από το 2005.
Το 2009 φιλοτέχνησε το βραβείο "Νίκη" για τους φίλους του Athens Information Technology με το οποίο βραβεύονται κάθε χρόνο διαπρεπείς Έλληνες του εξωτερικού. Διδάσκει σχέδιο και διακοσμητικές εφαρμογές στον ΑΚΤΟ στο α' έτος εφαρμοσμένων τεχνών από το 1996.
Για το έργο του έχουν δημοσιευτεί κριτικές, παρουσιάσεις και συνεντεύξεις σε περιοδικά και εφημερίδες ( "ο Κόσμος του Επενδυτή", "το Βήμα", "τα Νέα", "Ελεύθερος Τύπος", "Ελευθεροτυπία", "η Αξία", "Μετρό", "Jazz &Jazz", "Τεχνοπαίγνιον", "Πάροδος" κ α ).
"Το έργο του εικαστικού καλλιτέχνη γίνεται αντιληπτό με την αίσθηση της όρασης. Ο γραπτός ή ο προφορικός λόγος όταν ζουν μαζί με τη ζωγραφιά ή το γλυπτό δηλώνουν την αδυναμία του καλλιτέχνη να λειτουργήσει καθαρά με την εικόνα. Στους συλλογισμούς που εκθέτω δεν προσπαθώ να υποστηρίξω ούτε να "συμπληρώσω" το έργο μου ως γλύπτης. Είναι μια περίληψη ερωτημάτων που με απασχολούν καθημερινά ως δημιουργό και ως αποδέκτη. Ελπίζω ωριμάζοντας και μέσα από την ίδια την δουλειά να απελευθερώνομαι από κάθε είδους δογματισμό που συρρικνώνει την ούτως ή άλλως ανθρώπινη περιορισμένη αντίληψη.
- Τι είναι αυτό που δημιουργεί την ανάγκη στον άνθρωπο να εκφράζει διαμέσου της εικόνας (δισδιάστατης ή τρισδιάστατης) τις μεταφυσικές του ανησυχίες ; Να δοξολογεί θεούς και ήρωες με αναπαραστάσεις ανθρωπομορφικές ή απλά να συμβολίζει μέσα από αφηρημένες συνθέσεις τα φυσικά φαινόμενα και τις υπαρξιακές αγωνίες που δεν μπορεί να "εξηγήσει"; Ίσως όταν μας πιάνει ο φόβος της παροδικότητας και συνειδητοποιούμε με τρόμο την εξάρτησή μας από τον χρόνο νιώθουμε περισσότερο την ανάγκη να δημιουργήσουμε κάτι "δικό" μας. Ένα έργο που θα συνεχίσει να ζει και μετά την απουσία μας. Η ανάγκη για διάρκεια είναι μάλλον συνυφασμένη με την ζωή. Υπάρχει όμως και η χαρά της δημιουργίας. Μπορούμε να το δούμε στα παιδιά όταν παίζουν με χρώματα, πηλούς και πλαστελίνες, στην ανάγκη των εφήβων να δηλώσουν παρουσία με τα graffiti στους τοίχους και από τους ενηλίκους την συμμετοχή στα ελεύθερα καλλιτεχνικά εργαστήρια .
- Είναι φανερό ότι στην εποχή μας η Τέχνη δεν έχει την ανάλογη κοινωνική απήχηση όπως σε άλλες εποχές. Εννοώ την Τέχνη που δεν έχει σχέση με την κατευθυνόμενη μαζική κουλτούρα ως επιτήδευση αλλά αυτήν την ποιητική πράξη που ως σκοπό έχει να θυμίσει στις ανθρώπινες ψυχές ότι αποτελούν μέρος της Φύσης με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι λεγόμενες "πρωτοπορίες" ανακυκλώνονται μέσα σε ομάδες "εκλεκτών" με κάποια δόση αυταρέσκειας ενώ παράλληλα "ανθίζει" η λαϊκή κουλτούρα για τις μάζες ταξινομημένη και ομαδοποιημένη με κανόνες καλά προσαρμοσμένους στην εμπορικότητα. Όμως η γνήσια έκφραση η γεμάτη σφρίγος και διαχρονικότητα υπάρχει και θα συνεχίσει καταργώντας ετικέτες και περιορισμούς βρίσκοντας διεξόδους ποικιλοτρόπως.
- Ζούμε την εποχή της εικόνας όπου η τηλεόραση κατά πρώτο λόγο (το απόλυτο εργαλείο) και το διαδίκτυο κατά δεύτερο εξουσιάζουν την σκέψη μας. Είναι τέτοια η διάβρωση συνειδήσεων από τα "μίντια" που συχνά έχουμε την ανάγκη να επικυρωθεί η σκέψη μας ή η ιδέα μας από αυτά. Σε ένα κόσμο όπου τα μέσα υπαγορεύουν με ταχύτατους ρυθμούς τις πληροφορίες, υποκαθιστώντας σε μεγάλο βαθμό την αληθινή ζωή, η ζωγραφική, η γλυπτική και οι άλλες τέχνες προσπαθούν να συντηρηθούν είτε ενσωματώνοντας στο ίδιο τους το έργο τις νέες τεχνολογικές μανιέρες είτε επιμένουν να εκφράζονται με την παραδοσιακή γλώσσα. Είναι όμως σχεδόν σίγουρο ότι η ματιά του σύγχρονου ανθρώπου έχει μεταλλαχθεί . Ένα διαφημιστικό σπότ ή ένα "talent show" είναι πιο οικείο από ένα γλυπτό σε δημόσιο χώρο ή από μια ζωγραφιά στον τοίχο μιας γκαλερί. Οι ευαίσθητες ψυχές όμως δεν λείπουν. Είναι αυτοί που ανακαλύπτουν δεκαετίες μετά τον Τσαρούχη, τον Χαλεπά, τον Παπαλουκά και άλλους άξιους δημιουργούς της νεώτερης ιστορίας μας .
- Υπήρξε άλλοτε περίοδος στην ιστορία που θριάμβευσε ο υποκειμενισμός στην καλλιτεχνική δημιουργία όσο τα εκατό και πλέον προηγούμενα χρόνια; Οι αυτοβιογραφίες, οι βιογραφίες, οι εκθέσεις προσωπικών αντικειμένων και παρόμοιες άλλες εκδηλώσεις δημιουργούν μια ελκυστική ατμόσφαιρα γύρω από τον δημιουργό. Είναι χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας
να ασχολούμαστε με τον καλλιτέχνη περισσότερο από το έργο όπως και κάθε έργο να περιστρέφεται σε ένα ιδιωτικό χώρο συναισθημάτων. "
Αποσπάσματα από την συνέντευξή μου στον Χρήστο Θεοφίλη για το ένθετο "culture" της εφημερίδας "ο Κόσμος του Επενδυτή", (Αύγ. 2009):
……."Βλέπω το έργο (είτε αυτό ονομάζεται έντεχνη είτε λαϊκή δημιουργία) ως μία ολοκληρωμένη οντότητα ώστε αν προσθέσεις κάτι να φαίνεται περιττό, αν αφαιρέσεις να φαίνεται ημιτελές με την έννοια του ανικανοποίητου.
……."οι αισθητικές μου απόψεις και κατ' επέκταση το "κτίσιμο" του έργου μου έχουν διαμορφωθεί με επιλογές απ' όλες σχεδόν τις περιόδους της δυτικής Τέχνης. Θαυμάζω π.χ. τους ζωγράφους των μελανόμορφων και ερυθρόμορφων αγγείων της αρχαιότητας, τον Πιέρο ντε λα Φραντζέσκα και τον Ντονατέλλο , τον Ντελακρουά και τον Ροντέν, τους δικούς μας Σώχο, Χαλεπά, Δημητριάδη, Μόραλη, Τσαρούχη, Παπαλουκά και Καλαμάρα. Δημιουργοί τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους πλην όμως σε μια πιο προσεκτική ανάγνωση των έργων τους ανακαλύπτουμε αξίες και στόχους που τους συνδέουν. Αναφέρω και ζωγράφους διότι ζωγραφική και γλυπτική έχουν όραμα κοινό και βασική αρχή το σχέδιο.
……."Από πλαστικής άποψης το ανθρώπινο σώμα είναι μια ανεξάντλητη πηγή οπτικών πληροφοριών. Νιώθω την ίδια χαρά στο πλάσιμο μιας στατικής και "άκαμπτης" φιγούρας και στη δυναμική των αντίρροπων κινήσεων και εντάσεων. Προσπαθώ να δίνω μνημειακό χαρακτήρα ακόμα και στα μικρής κλίμακας γλυπτά μου. Η γλυπτική πρέπει κατά κύριο λόγο να είναι χρηστική, να βρίσκει τη θέση της στο δημόσιο χώρο και να συνδιαλέγεται με τους αποδέκτες της. Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του έργου μου αποσκοπεί και σ' αυτόν τον ρόλο.
Απεικονίζω τον άνθρωπο γυμνό απαλλαγμένο από ενδυματολογικές ταυτότητες που δίνουν εθνολογικό και πολιτισμικό χαρακτήρα. Το ηρωικό στοιχείο έχει να κάνει με τα αρχέτυπα σύμβολα. Ο ήρωας όπως τον αντιλαμβάνομαι (σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία) προσπαθεί να υπερβεί τον εαυτό του έχοντας γνώση των ορίων του. Δεν παγιδεύεται σε μεταφυσικές δοξασίες, αμφισβητεί, στοχάζεται και κυρίως μάχεται.
© ® Costas Ananidas,Official Website (since 2005)
